WYSTAWA Z 1964 ROKU
1 lipca 1964 otwarto nową ekspozycję wg scenariusza Marii Rutkiewicz i Zofii Tkacz oraz projektu plastycznego Barbary Cybulskiej, a w październiku tego roku, jako część Oddziału Pawiak i Aleja Szucha, Mauzoleum zostało włączone do Muzeum Historii Polskiego Ruchu Rewolucyjnego. Na podstawie wspomnień byłych więźniów odtworzono cele i pokój dyżurnego gestapowca, a w korytarzu obok ustawiono stół z radiem (gestapowcy w podczas przesłuchań na wyższych kondygnacjach włączali na cały regulator odbiornik, aby zagłuszał krzyki torturowanych). W korytarzu równoległym do korytarza przy celach izolacyjnych urządzono wystawę, na której pokazano strukturę hitlerowskiej policji politycznej w Warszawie, niemieckie obwieszczenia o egzekucjach, nieliczne dokumenty osobowe więźniów. Westybul również całkowicie zmieniono, na wprost wejścia umieszczono napis z izolatki nr 6, który stał się mottem Mauzoleum:
Łatwo jest mówić o Polsce
Trudniej dla niej pracować
Jeszcze trudniej umrzeć
A najtrudniej cierpieć.
Napis otaczała konstrukcja z rur gazowych z wiecznie palącymi się płomieniami (w 1988 ze względów bezpieczeństwa zamieniono je na lampy elektryczne). Po kilku latach umieszczono na podłodze poniżej płytę z czarnego marmuru z urnami zawierającymi prochy pomordowanych z obozów koncentracyjnych Auschwitz-Birkenau, Majdanka, Mauthausen-Gusen i Gross-Rosen. Ekspozycja w takim kształcie dotrwała do 2007 roku, jedynie w 1990 roku dodano fotografie ofiar gestapo reprezentujących inne niż komunistyczny nurty polityczne. W 1988 roku i w latach 2006-2007 przeprowadzono konserwację znajdujących się w nich inskrypcji pozostawionych przez więźniów. Od roku 1990 Mauzoleum Walki i Męczeństwa jest placówką Muzeum Niepodległości.
