Jerzy Kowalewski

urodził się 9 czerwca 1923 w Warszawie. Ojciec, Władysław, był oficerem Wojska Polskiego, matka, Halina, była również oficerem i pracowała dla wywiadu w Polskiej Organizacji Wojskowej na wschodzie. Uczęszczał do gimnazjum „Przyszłość” w Warszawie, potem do gimnazjum w La Chataignairepod Genewą, tam w 1939 uzyskał maturę. Po wybuchu wojny z Niemcami we wrześniu t.r. ochotniczo wstąpił do batalionu Przysposobienia Wojskowego Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”, w którym służył aż do kapitulacji 6 października t.r. Następnie przedostał się do Warszawy, gdzie działał w konspiracji jako członek Służby Zwycięstwu Polsce, przekształconej w 1940 roku w Związek Walki Zbrojnej. W wyniku donosu konfidenta gestapo aresztowany w nocy na 22 kwietnia 1941 r. i osadzony na Pawiaku. Wielokrotnie przesłuchiwany i nieludzko torturowany w al. Szucha. Obrażenia doznane podczas śledztwa spowodowały, że musiał być leczony w szpitalu więziennym. 17 kwietnia 1942 wywieziony do obozu koncentracyjnego Auschwitz, gdzie poddawany był eksperymentom pseudomedycznym, w ramach których został zarażony tyfusem plamistym. Przeżył dzięki pomocy współwięźnia, któremu udało się pozyskać lekarstwa. Po miesięcznym pobycie w szpitalu obozowym został przeniesiony do KL Gross-Rosen, a w 1944 roku przewieziony do KL Dachau. Tam ponownie poddany został eksperymentom: testowane były na nim metody leczenia ran. Po wyzwoleniu obozu w kwietniu 1945 roku przez dłuższy czas przebywał w szpitalu zorganizowanym przez Amerykanów w Dachau. W t.r. wstąpił na Uniwersytet w Rzymie, gdzie studiował przez trzy lata ekonomię przemysłu. W 1947 wyemigrował do Argentyny, pracował tam jako urzędnik w ministerstwie pracy. Na początku 1950 wrócił do Polski. Podjął pracę w budownictwie przemysłowym, potem od 1958 do emerytury w 1988 pracował w Polskim Biurze Podroży „Orbis”, jako przewodnik i pilot grup turystycznych.